Al een paar jaar hebben wij een kinderwens. We hebben er veel over gepraat en gefantaseerd.
Het eerste ‘plan’ was om januari 2007 te stoppen met de pil.
Toch vonden we dat er eerst getrouwd ‘moest’ worden, en dat gebeurde op 17 augustus 2007.
Dezelfde dag ging de pil de deur uit.
In het begin was het spannend. Zouden we zwanger zijn? Wat voel ik?
Later werd het minder leuk: ‘he, weer niet”
Veel mensen om ons heen werden wel zwanger.
Erg leuk, en van de zijlijn genoten we mee van de kleine wondertjes.
Ik vind het fijn en erg leuk om met kindjes te knuffelen, foto’s te kijken van andere kindjes.
Maar ook is het moeilijk. Want wij willen ook zo graag.
Bij ons ging het niet vanzelf. Een half jaar ging voorbij. Soms waren er mensen die ernaar vroegen. Mensen dichtbij, maar ook mensen ver weg.
Eens kreeg ik de vraag ‘begint het bij jullie ook niet te kriebelen? je bent tenslotte al bijna een jaar getrouwd.”
Een jaar ging voorbij. En nog geen zwangerschap. Sommige maanden was het spannend. Andere maanden kwam de buikpijn al snel, en maakte duidelijk dat ik niet zwanger was. Een regelmatige cyclus. Dát wel.
In oktober zijn we naar het ziekenhuis geweest. Er werden wat onderzoeken gedaan.
Beiden zijn we’goedgekeurd’ en ‘gezond verklaard.’
Alles is goed, en er is geen enkele reden waarom we niet zwanger zouden kunnen worden.
Waarom we dat nog niet zijn? Vette pech! De arts had goede hoop. Die zou ons weer zien voor een echo van ons kindje.
Eventueel mochten we over 6 maanden mogen we weer terug komen. Dat zou in april zijn.
Of we dat gaan doen weten we nog niet, zover is het ook nog niet.
Tussendoor gebeurde er nog ‘vanalles’ van veel buikpijn bij mij tot osteopatie.
Van huisartsen die zeiden ‘dat het erbij hoort’ tot veel geduld.
Nu zijn we 17 maanden verder. En 20 cycli.
Mensen zeggen “je moet er niet teveel mee bezig zijn” of “het komt goed”
Wie weet dat nou zeker? Dat het goedkomt?
In mijn kennissenkring zit een stel waarbij het niet goedkwam. Bij beiden niets aan de hand, maar geen zwangerschap.
En de dooddoener “je moet er niet teveel mee bezig zijn” die vind ik helemaal niks. Is het dan mijneigen schuld dat ik nog niet zwanger ben? Wat doordat ik er teveel aan denk houd ik het tegen (ofzo?)
En dan komt er altijd een verhaal achteraan van die-en-die ‘die het al opgegeven hadden’ ‘op vakantie gingen,’ de adoptieprocedure startten’ of een hond namen. En die toen ineens zwanger waren.
Wij willen ook zo graag een kindje van onszelf. Een kindje om voor te zorgen. Om van te houden. Dat naar je toekomt als het gevallen is. Of als het iets leuks wil vertellen.
Maarja… wanneer?
In een week tijd waren er 2 mensen die tegen ons zeiden dat we acupunctuur konden proberen. En dat doen we dus. Baat het niet dat schaadt het niet. In december ben ik er een keertje geweest, en nu moet ik rond (of op) dag 12 een afspraak maken.
We gaan vol vertrouwen het nieuwe jaar in.
Maar soms hebben we ook gewoon verdriet.
Omdat het wachten zo moeilijk is.
Ooit (dit jaar) komt jullie wens uit.
Wachten duurt altijd het langst.
Ik hoop voor jullie dat er ooit een dag komt waarop jullie papa en mama worden.
Hey meissie!
super dat je nu hier ook open kaart speelt!Krijg je iig hopelijk niet meer van die stomme vragen…Het is zo ontzettend moeilijk als je het zo graag wilt..gelukkig zijn jullie beide ‘gezond verklaard’jeweetwelwaarom…
Meis ik ga zo ontzettend voor jullie duimen dat jullie grootste wens uit gaat komen en dat wij over een tijdje(hopelijk heel snel) elkaar een lang verwachte positieve test kunnen laten zien!..
Knuf…
Ik had tussen de regels door al gelezen dat het bij jullie niet als vanzelfsprekend is. Het lijkt mij ontzettend moeilijk om iedere keer antwoord op zulke vragen of reacties te moeten geven, zo persoonlijk. Ik hoop dat jullie op een dag papa en mama zullen worden Sterkte meis,
Elise
Het lijkt zo van zélf sprekend allemaal… maar eigenlijk is ’t zó geméén! Er zijn mensen die je totáál ongeschikt acht voor ’t ouderschap en andere liefdevolle mensen die zó verschrikkelijk hun bést doen, daarbij wil ’t niet lukken. Ik blijf voor je duimen dat jullie wens héél snel uit gaat komen en ik hoop dat je niet teveel adviezen krijgt van mensen “die ook maar wat lullen” want ik kan me voorstellen dat je daar ook niet vrolijker van wordt. Sterkte en héél veel succes!!!
Oooh meid… wat herkenbaar dit verhaal!!!
Ook bij ons bleef een zwangerschap uit. Ook bij ons werd geen oorzaak gevonden. Ook ik kreeg te horen dat ik er teveel mee bezig zou zijn (KUL!). etc.
Uiteindelijk gingen wij de medische molen in en zijn we met behulp van I.U.I. zwanger geraakt en hebben zijn we nu al bijna 2 jaar de trotse papa en mama van een heerlijk kereltje, zoals je weet.
Dat we nu weer zwanger zijn, spontaan en in 1 keer, is werkelijk een wonder te noemen.
Nee, ik wil je niet jaloers maken met mijn verhaal. Ik wil je alleen maar een hart onder de riem steken en je zeggen: Geef de moed niet op, meid!!! Wonder bestaan echt!!!
Ik hoop van harte en duim heel hard dat in dit nieuwe jaar jullie grootste wens uit zal komen!
Ik hoop heel hard met jullie mee, het is jullie zo gegund.
en ik geloof dat ik je ook wel een aantal van die cliches ‘onder je neus heb gewreven’ maar geloof me ik bedoelde het echt goed.
Maar ik kan me idd voorstellen dat je er niet op zit te wachten….. sorry dus nog daarvoor.
Samen het nieuwe jaar in, en wie weet met z’n drieén vieren dat dit zo’n goed jaar is geweest, ik hoop het van harte voor jullie.
gr klaris
Blijf het vooral volhouden!!! Ik vind het erg rot voor jullie dat het bij jullie niet zo vanzelfsprekend is… 🙁 maar blijf die HOOP houden… hopelijk wordt dit JULLIE jaar.
Hier een lotgenootje. Ook wij willen graag maar het mag nog niet lukken blijkbaar. Het is in ieder geval fijn dat er zo op het eerste gezicht geen belemmeringen zijn en soms heeft het vooral tijd nodig… en veel oefenen natuurlijk 😉
Ik wens jullie heel veel sterkte en geluk toe voor dit jaar. Dat de mooie ballon die jullie hebben op laten gaan jullie extra geluk zal brengen en dat jullie wens uit mag komen.
Ik zal voor jullie bidden.
Ik wou je laten weten dat ik iemand ken die na 4 jaar pas zwanger was. Oké er was dan wel iets mis, maar zwanger worden zou geen probleem zijn. Dat was het dus ook niet maar ze moesten wel 4 lange jaren wachten op de kleine.
Hopelijk wordt dit jullie jaar!
Nou zeg, wat een verhaal! Wat ontzettend moeilijk! Ik voel me soms wel eens “schuldig” dat het bij ons zo makkelijk is gegaan. Om mij heen heb ik het verdriet gezien en het breekt mijn hart! Ik gun het iedereen zo… Maar ja, daar kom je ook niet verder mee…
Heel veel sterkte!!
Groetjes, Astrid
Ik denk dat ik dit logje heb gemist
Ja joh …zwangerschap is niet vanzelfsprekend he …en dat is soms heel hard vooral als je het zo graag wil….en om dan antwoord te moeten geven op al die opmerkingen van mensen die t ongetwijfeld goed bedoelen maar …t zijn zulke dooddoeners .
En dat doet pijn …
Lijkt mij heel moeilijk om iedere maand wéér teleurgesteld te moeten worden
Ik wens jullie heel veel sterkte en hoop met heel mijn hart dat het bij jullie toch ook snel zover is ….ik gun t jullie zó !!
Liefs Sophia
Hopelijk gaat jullie wens snel in vervulling!
Want zulke mooie wensen horen altijd uit te komen, vind ik…
Misschien moeilijk te geloven uit de mond van iemand die alle dagen haar zegeningen telt qua kindjes, maar echt: wat kan ik me jullie wens, verlangen, ongeduld en ongetwijfeld vaak ook frustratie goed voorstellen. Weet nog hoe vreselijk ongeduldig ik zelf was toen ‘we’ zwanger probeerden te raken, laat staan als dat geen vanzelfsprekendheid blijkt. Het is jullie enorm gegund – fingers crossed here!
Ik ben ook ongewenst kinderloos, allebei vruchtbaar verklaard maar nog steeds niet, inmiddels heeft de tijd mij ingehaald en word ik niet eens meer geholpen.
Je verhaal is bekend, ik moest even reageren.
Succes gewenst.
Wat een herkenbaar verhaal, meid…
Maar geef de moed niet op hoor!
Ook wij werden ‘ gezond verklaard’, maar uiteindelijk heeft het 4 jaar (en 5 iui-pogingen) geduurt voordat we Richard in ons handen mochten houden.
Bij de 2e zwangerschap was het in 1 keer raak… Erg wonderlijk, maar we zijn er erg blij mee natuurlijk!
Wat ik alleen maar wil zeggen: het kan! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!!!
Met tranen in mijn ogen lees ik dit verhaal, wat is dit herkenbaar. Even kort mijn verhaal: de kinderwens was er sinds 2002 al, maar besloten eerst braaf te trouwen 😉 Op 20 april 2004 trouwden we, een maand later was ik zwanger deze zwangerschap ging helaas mis, en toen duurde het ruim 1 1/2 jaar voordat ik weer zwanger was. Elke maand de teleurstelling, de fustratie, de pijn, ik kan ze nog steeds duidelijk ‘voelen’. De dooddoenders die mensen je geven zijn gewoonweg ruk. Je wil niet horen dat ‘je het los moet laten en dan komt het vanzelf wel’, je wil niet horen dat ‘je nog jong bent’ en al helemaal niet ‘volgende keer beter’.
Ik had na 1 1/2 jaar inmiddels een huis vol diertjes, maar het werkte echt niet hoor 😉
Alle zelf-hulp middelen hebben we geprobeerd, helaas zonder succes. Pas toen we een afspraak in het ziekenhuis hadden om de mogelijkheden te bespreken over hulp van hun kwam Teddie als cadeautje 😉
Lang verhaal maar wat ik wilde zeggen is dat ik je pijn heel goed ken, mocht je willen gillen, klagen of wat dan ook, je weet me te vinden.
{{dikke knuffel}} en de duimen draaien heeeeel hard voor een wonder voor jullie!