Vandaag is het tien jaar geleden dat ik mijn auto-ongeluk kreeg.
TIEN jaar, da’s best lang.
Er volgde een tijd van aanmodderen,
een tijd van revalideren in Heliomare
en een hele-hele-hele lange tijd van advocaten en verzekeringen.
En tussendoor nog een tijd van arbeidsongeschikt, arbeidsgehandicapt en een drama van een reintegratiebureau.
Toen na ruim 8 (!!) jaar de letselschadezaak was afgerond volgde nog een tijd van verwerken en nadenken.
En in die tijd schreef ik deze stukjes.
Ik was nog veel meer van plan met dat verhaal, maar het is klaar.
Afgesloten, geweest. Het 10 jarig jubileum gevierd.
Nu gaat het goed.
Wel heb ik nog bijna dagelijks last van mijn rug, en regelmatig van mijn schouder.
Maar ik kan ermee leven.
Ik zal wel moeten in ieder geval.
De botsing heeft fysieke ellende opgeleverd.
Maar het heeft ook veel dingen gebracht die anders misschien nooit gebeurd zouden zijn.
Ik werk nu als koordirigent en geef muziekles.
Voor het ongeluk werkte ik als activiteiten begeleider van mensen met een verstandelijke beperking van laag niveau. Dat ging op een gegeven moment niet meer, en ging ik op zoek naar wat anders.
En dat heb ik, stukje bij beetje, gevonden in de muziek.
In die 10 jaar heb ik één ding geleerd:
(maar misschien nog niet goed genoeg in mijn oren geknoopt….)
Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt
(Acda en de Munnik naar John Lennon)
Je leven kan door zoiets drastisch veranderen, maar gelukkig doe je nu ook dingen die je leuk vind!!!
XxX
poe…tien jaar alweer.
En idd, je hebt de muziek gevonden.
Je komt iig altijd over als een positief mens, daar waar menigeen bij de pakken neer zal zitten.
Aflsuiten, op naar een mooi begin van de rest!
Wow, wat heftig zeg. Ik heb het nooit geweten van dat ongeluk. Vervelend dat je nog vaak pijn hebt. Ik heb bewondering voor het feit dat je in ieder geval vooral nog de goede dingen van het leven ziet en ook de kansen die je door dit alles gekregen hebt.
Mooi dat je wat anders hebt gevonden naar je ongeluk. Ik wist niet eens dat je dat had gehad. Maar je sluit het dus naar tien jaar af.
Zo zie je hoe je leven in een paar seconden kan veranderen.
Wat een verschrikkelijk verhaal.
Gelukkig blijf je het positieve van alles inzien.
Maar kan mij voorstellen dat dat wel even tijd gekost heeft…
Groetjes, Lieke