Schrikken

Gister(zondag)avond toen we naar bed gingen had Gijs last van zijn rug en een beetje van zijn buik. Na wat draaien en doen besloot hij twee paracetamollen te nemen. Maar die hielpen niet, hij wist niet hoe hij moest liggen/zitten/staan/hangen.
Ik zocht de site van de SEH op, pakte alvast zijn legitimatiebewijs en verzekeringspas, en toen ik weer boven kwam moest ik de arts maar bellen. We moesten langskomen in Alphen.
Daar aangekomen moesten we wachten, en na ongeveer een kwartiertje mocht Gijs naar binnen. De arts dacht aan nierstenen, en hij kreeg een injectie tegen de pijn. Met een minuut of 20 moest die werken, maar dat gebeurde helaas niet. Gijs wist niet hoe hij moest staan of zitten en huilde van de pijn, zo erg!
De arts kwam weer kijken en besloot inderdaad dat het niks geholpen had en overlegde met de uroloog in het ziekenhuis. Gijs mocht komen in het Diaconessenhuis. Want daar was de uroloog die dienst had.
De rit was een drama, hij had veel pijn. (hij had tegen de arts gezegd dat hij er erg tegenop zag, maar het was sneller als de ambulance zei de arts)
Aangekomen in het ziekenhuis mocht hij in een bedje gaan liggen en hij kreeg een infuus. En toen was me wel duidelijk dat hij niet meer mee naar huis zou gaan 🙁
De pijn was iets gezakt, maar in de aanvallen nog wel erg heftig.
Er werden vragenlijsten ingevuld, een infuus geprikt, hij kreeg weer een injectie tegen de pijn en er werd bloed geprikt.
Die uroloog van dienst hebben we niet gezien, die had de verpleegkundige opdracht gegeven om hem op te nemen en die – en – die medicijnen te geven. Lekker makkelijk! Rijd je 2x zo ver naar het ziekenhuis voor de uroloog, ligt ‘ie in zijn nest!
Ook de radioloog voor foto’s was er niet.
Om een uur of 3 ging het wat beter en werd Gijs naar zijn kamer gebracht en ik ging naar huis.
Daar was Gijs zijn moeder, die zou al blijven logeren en behangen enzo.
Na een kopje thee en een krentenbroodje ben ik naar bed gegaan.
Met een uur of 2 slaap was ik om half 8 vanmorgen weer wakker.
Ik was tussendoor steeds wakker, en voelde dan steeds gekriebel in mijn buik, zo lief!

Vanmorgen om 9 uur belde ik naar het ziekenhuis, en hij had wel veel pijn gehad vannacht. We gingen wat spullen als schone kleding enzo brengen en daarna weer naar huis.

De uroloog kwam langs (bliksembezoek!) en die zei dat het geen standaard niersteenaanval was. Morgen (dinsdag) maken ze een foto en een echo, en dan horen we meer.
En als het dan iets ‘niet urologisch’ is wordt hij verwezen naar een andere arts in het ziekenhuis of gaat het verder via de huisarts.

De pijn was vanmorgen wat minder, maar nog niet weg. Bij de lunch heeft hij net over gegeven.

Er zijn genoeg mensen die me helpen, en ook het behangen enzo gaat boven door. Ik mag er niks aan doen, en moet vooral voor mezelf en Gijs zorgen.
Ik hoop dat het snel weer beter gaat, en dat hij weer snel bij ons thuis is!