Een week of 2 geleden werd Emma ziek. Koorts en de hele dag slapen. Dat duurde een dag of 2 en ze knapte een beetje op.
Emma liep weer rond, en ik kreeg keelpijn. Erge keelpijn. Niet dat vage wat ik al een paar weken had, maar ‘niet meer durven slikken – keelpijn’ En koorts.
De koorts zakte gelukkig na een dag of 3. Inmiddels klaagde Emma over oorpijn.
Dus samen naar de dokter. Zij met oorpijn, en ik met ‘angst’ voor streptokokken. Dat heb ik in 2015 ook gehad en dit leek er wel erg veel op.
Emma had oorontsteking. De huisarts zei dat mijn keelontsteking een gewone keelontsteking was die ze een paar keer per week zag. Omdat ik wat bleef ‘zeuren’ wilde ze dan, vooruit, wel een keelkweek doen.
Op vrijdag weer terug met Emma die nog oorpijn had en nu antibiotica kreeg.
Mijn keelpijn bleef. Ik was moe. Had last van mijn nek, de klieren en spieren.
Een aantal keer een klein stukje hard gelopen. Maar niet zoveel en zo fijn als ik graag zou willen.
Op maandag belde de huisarts me. Ik had tóch weer streptokokken. Heel fijn om gelijk te hebben. Maar jammer dat ik gelijk had.
Nu kreeg ik gelukkig wel antibiotica. Vandaag nam ik de laatste.
En vandaag liep ik een 6km. Zeker niet vanzelf. Na een km of 2,5 heb ik even lelijk gedaan. WAAROM wil ik dit. Het was leuk. 1 keer een 10 kilometer. Maar nu is het klaar. Ik loop niet meer. enz… enz… enz….
Uiteindelijk met veel pijn en moeite de 6 kilometer gehaald.
De 20 van Alphen is al dichtbij, nog 2,5 week ongeveer. En dan wil ik weer 10 lopen…..
Ik baal ervan dat ik weer zo ver terug gevallen ben. Ik had na de drechtloop door willen gaan met opbouwen. Meer tien kilometers lopen. Maar ik heb maar 1 keer 8 gelopen erna…
Aankomend weekend 8….
