Volgende week is het zover. De 20 van Alphen. Ergens in oktober schreef ik me in voor de 10km. Het was nog ver, tijd zat om te trainen. Ik kon al 5 kilometer. Moet kunnen.
En nu nog een week te gaan. De paniek is / was toegeslagen. Want: kon ik dat wel? Ging ik het (na de streptokokken en antibiotica)
Vorige week liep ik zelf 8km, en dat ging zó zwaar dat ik die 10km helemaal niet meer zag zitten. Maar terugkrabbelen vond ik ook zo wat….
Voor vandaag staat (stond!) er een rondje van 9 op de planning.
Ik postte na de loop van vorige week op facebook dat ik die 8 zo zwaar vond. En of we de 20 van Alphen niet een paar weken konden uitstellen.
Ik maakte een afspraak met iemand die ook 10 km gaat lopen en die ik ken van de hardloopgroep. En die het ook niet zo zag zitten. En vrijdag deden we een proefrondje.
Het ging niet vanzelf. Zo makkelijk was het niet. We liepen niet het officiële rondje, aan het eind nog een stuk van de cooperbaan om aan de 10km te komen.
Het was leuk om te doen! Leuk om ‘ongeveer’ te lopen waar we straks lopen. Het stuk door het centrum sloegen we over, dat komt van de week wel. We zagen het niet zo zitten om tussen het winkelend publiek door te gaan.
Maar de 10 staat op de teller! Langzamer als bij de Drechtloop, maar ik liep het (weer) En dat geeft vertrouwen.
Spannend zal het sowieso wel zijn. Maar ik weet dat ik het kan. En dat is fijn! Op naar volgende week. Deze week een paar korte / rustige loopjes en me goed voorbereiden qua tijd ed. En startnummers ophalen!
