Een van onze buurmannen (J.) is ernstig ziek en hij zal over een tijdje zijn vrouw en zoontje achter moeten laten.
Onze buurvrouw was vroeger al mijn buurmeisje. En nu dus onze buurvrouw. Onze ouders zijn al járen buren.
Enorm lieve collega’s van J. hebben een studiefonds voor hun zoontje opgericht, zodat zijn ouders een financiële zorg minder hebben.
Hiervoor is ook een veiling, waarbij ik een bod deed op een activity tracker
Mijn fitbit heeft afgelopen week de geest gegeven na 3 jaar trouwe dienst. Dit kwam prima uit. Twee vliegen in één klap.
Ik won de veiling en ging het ding ophalen.
Bij de schoonzus en zwager van onze buurman, broer van onze buurvrouw. En dus mijn ‘oude’ buurjongen.
Emma ging mee, en ik vertelde dat deze meneer vroeger mijn buurjongen was. Emma vond het maar ingewikkeld allemaal.
We spraken even over vroeger, maar ook over de ernstig zieke J. en zijn gezin.
Dat het gelukkig wat beter gaat, en dat ze allemaal leuke dingen doen. Herinneringen maken.
Wij beseften ons dat wij dat ook moeten doen, en beaamden beiden dat we bewuster zijn van de momenten die we nu hebben.
Het duurde Emma allemaal veel te lang.
Toen we (ein-de-lijk) terugliepen naar de auto zei Emma: ‘Mama, je bent een bofkont’
Dat je vroeger naast die meneer woonde. En dat we nu in deze straat wonen.
En ik kon niets anders doen dan dat beamen.
Ik ben een bofkont.
Denk je: ik ken hen! Wat kan ik doen?
Of wil je ‘gewoon’ het studiefonds van L. ook steunen?
Dat kan via deze link.
