Afgelopen zondag was het zover! We gingen klimmen! Een tijdje terug schreef ik er al over, en de dagen voordat het zover was dacht ik een aantal keer “waar ben ik aan begonnen?” Wie A zegt moet ook B zeggen, dus vertrokken we naar Fun Forest in Amsterdam. Van tevoren had ik nog 2 mails van Fun Forest gekregen. Eentje om me te herinneren dat we een afspraak hadden, en eentje om te vertellen dat er een wedstrijd was op de Bosbaan, waardoor we misschien ergens anders moesten parkeren. Super netjes allebei!
Aangekomen kregen we onze klimgordels en helmen, en al snel kwam de instructeur die ons uitlegde hoe alles werkte en waarna we al het geleerde even ‘laag bij de grond’ konden uitproberen.
Dat leek allemaal wel te gaan. En na nog wat korte uitleg mochten we het ‘platform’ betreden. Hiervandaan startten de parcoursen. Eén en twee zijn voor kinderen. En wij begonnen bij drie. Speciaal voor mij 😉
En de eerste plankjes waar we overheen moesten waren gelijk al wiebelig en smal. Degene voor mij bungelde al snel tussen hemel en aarde, maar hij kwam aan de overkant. En ik stond nog korter op het plankje voor ik hing te bungelen. Ik hees mezelf weer op het plankje, schoof wat heen, en schoof wat weer. Maar het was dusdanig ingewikkeld met lifeline, touw en staaldraad dat ik terug ging, en weer op het platform terug zat. Ik zei ook nog dat het avontuur hier voor mij zou eindigen. Dat gaat niks worden, een heel relaas. En ik liet een ander van ons ‘groepje’ voorgaan. Die, wat wiebelend, maar wel lopend zonder vallen, aan de andere kant kwam. Grom.
Ik had inmiddels al bedacht dat het mijn eer te na was om daar te blijven staan en niet verder mee te gaan. Dus deed ik een tweede poging. Zittend, bungelend en schuivend kwam ik op het tweede platform. Yes!
En daarna was het gewoon een stukje ‘wandelen’ over wiebelende boomstronken. Veel gemakkelijker als het eerste stukje. Wat we allemaal wel heel flauw vonden. Het was niet erg motiverend om gelijk al tussen hemel en aarde te hangen…
We vervolgden het parcours. De eerste keer abseilen vond ik kan spannend, maar het ging. En was tof (“bijna leuk” zei ik letterlijk)
Ik was erg blij met de mannen die met me mee waren. Een van hen probeerde en analyseerde de boel, en daar kon de rest dankbaar gebruik van maken. Of eigenwijs besluiten om het anders te doen.
Er waren echt wel stukken dat ik het eng of spannend vond. Ik heb bibberend boven gestaan. Ik vond het heel fijn dat ik altijd een bekende voor en achter me had. Met zo nodig hulp. Of een duwtje 😉 Of gewoon. Er staan.
Want dit was ver buiten mijn comfort zone.
Maar ook wel heel gaaf!
We eindigden parcours 3 weer op het platform. En voor ik het wist stond ik vastgeklikt aan parcours 4. Met achter me ook iemand. Dus kon ik niet meer terug 😉
Ook in parcours vier zaten balansdingen. Zoals een paar klompen. Waar ik best een tijdje met 1 been in heb gestaan, te bibberig om mijn andere been erbij te zetten. Maar aangezien teruggaan geen optie was ben ik uiteindelijk bungelend naar de andere kant gekomen!
Tijdens in instructie was verteld dat als er iets was, je “rode helm” kon roepen en dat iemand je dan zou komen helpen. Geen idee hoe dan, want je was gezekerd en kon er niet af. En een eventueel laddertje (die op de grond lagen) af moeten zou ik nog wel veel enger vinden.
Bij dit parcours hoefden we minder lang te wachten op mensen voor ons, waardoor we dit parcours wat sneller deden. Er waren ook wat minder balansdingen, naar mijn idee. Een beetje sneller doorlopen was wel fijn. Want boven op zo’n plateau nadenken was niet ideaal. Bang om te vallen was ik niet. Maar ik heb wel eens gezegd: “ik ben er NU klaar mee. wil er nu af.” “Maarja, dat gaat niet.” Hoorde ik dan droog voor of achter me…
Aan het einde was er een gewoon laddertje naar beneden. Daar zag ik nogal tegenop, maar het ging redelijk vanzelf. 
We overlegden wat. Parcours vijf? Ik stelde voor dat zij zouden doen wat ze wilden, en ik beneden zou blijven. Want ik hield de boel toch maar op. Maar we (ze?) gingen voor samen uit samen thuis. We wisten dat parcours zeven veel abseilen zou zijn, en dat vond ik leuk! (allemaal eigenlijk wel) We vroegen een “rode helm” om raad en die adviseerde “om gewoon lekker zeven te gaan doen” Dus klom ik weer dat laddertje op, op weg naar parcours zeven.
Om, zodra ik vast zat, aan degene na me te vragen om me echt tegen te houden als ik hierna nog verder wilde.
Hier zat een erg lastig stuk in. En wat ik dus ook onwijs eng vond. Wat het precies was weet ik niet meer, maar ik zag de een na de ander voor me bungelen. Dus koos ik voor abseilen naar de andere kant en wel zien hoe ver ik kwam. Wat redelijk werkte.
Om te kunnen abseilen moet je eerst naar boven. Het ging niet allemaal vanzelf, of zoals het ‘hoorde’ maar boven kwam ik.
Maar uiteindelijk gebeurde ook waar ik “bang voor was” Bij het abseilen over het water kon ik het rode touw niet pakken, en ging ik dus achteruit terug…..
Tsja, en daar hang je dan, en komt het aan op spierkracht……. Na de bemoedigende woorden “hier kunnen ze niet komen met de ladder hoor” moest ik toch mijn spierballen gebruiken. En het kostte echt veel kracht! (“ik haal het niet!” riep ik) maar ik kwam er toch.
En hierna was ook dit parcours ten einde. 2,5 uur na de instructie leek kort, maar was lang zát.
Ik kwam verder dan ik dacht, want was binnen vijf minuten eigenlijk al afgehaakt…
Het was super leuk om eens te doen!
Nu, twee dagen later, heb ik flink spierpijn. In mijn bovenbenen en bovenarmen, maar ook in mijn borstspieren. Toch vanalles gebruikt wat ik anders nooit gebruik. Ook heb ik een enorme blauwe plek op mijn onderbeen en een blauwe vinger.
Maar allemaal niet onoverkomelijk. Twee van de drie heren hebben overigens nergens last van (behalve een blauwe plek hier of daar) Vind ik niet eerlijk 😉
Het was tof om te doen.
En stiekem? Wil ik echt nog wel een keer. Maar dan wel met hetzelfde gezelschap. Maar of die mij nog mee willen?
Ze hebben me in ieder geval een paar weken kunnen plagen van tevoren, en tijdens het klimmen. Maar het was het waard!
Klimmen bij Fun Forest in Amsterdam kan op verschillende dagen en tijden. Zie hiervoor hun website.
Wij gingen op een zondag, en qua drukte was het prima te doen, soms moest je even wachten op mensen voor je. (die ruzie hadden met hun karabijnhaak. ofzo)
Hier kun je een filmpje van ons bekijken. Vanwege het muziekje niet op alle apparaten beschikbaar.
Wat supper dat je dit gedaan hebt! Ik snap je angst volkomen.. Ik zou het daardoor niet gedurfd zetten. Ik vind het dan ook onwijs knap dat je gewoon verder bent gegaan; je mag echt trots zijn op jezelf