Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn tandarts best een aardige man is. Ongeveer onze leeftijd, ongeveer even oude kinderen. Hij 3, wij 2. Hij vertelde ooit over dat hij een derde wel zag zitten en zijn vrouw nog niet zo. En we kennen hem al járen.
Even een klein uitstapje naar een ander toen hij uit de praktijk vertrok maar toen bleek dat we gewoon met hem mee konden. Nadat ik lelijk had gedaan over zijn opvolger. (nee mevrouw alles ziet er príma uit. Maar ik adviseer wel een kroon. HOEDAN)
Maargoed. Hij is aardig, maar ik ben niet zo’n fan van zijn werk. Of: zijn werk is prima maar als hij zijn vak uitoefent in zijn mond dan vind ik het een stuk minder aangenaam. Ondanks dat hij het super goed doet én me op alle manieren gerust stelt! (en ervoor zorgt dat ik nooit pijn heb)
En zo werd ik vrijdagmorgen wakker met een dikke kaak. Al een paar dagen verkouden. Donderdagavond al een gek gevoel in mijn mond. De vorige keer dat ik wakker werd met een dikke kaak kreeg ik een antibioticakuur. Dat was in 2015 vlak voor Lieke’s doop en vlak na mijn eerste streptokokkeninfectie waar ik toen erg ziek van was. Verminderde weerstand dus.
De keer daarvoor toen ik een dikke kaak had (in 2002 ofzo) kreeg ik een wortelkanaalbehandeling. (dat was afschuwelijk. Een andere tandarts die weg liep toen ik allemaal rommel in mijn giechel had. Ander verhaal)
En dat was alledrie de keren aan dezelfde kant/ kies.
In 2015 werd me verteld dat er een bacterie bij de wortelpunt zit. Dat die nu vervelend deed vanwege een verminderde weerstand.
Nu zal het wel weer door verminderde weerstand komen. En als je dan bedenkt wat we het afgelopen jaar meemaakten heeft het toch nog best lang geduurd voordat dit weer opspeelde….
Vrijdagochtend belde ik dus de tandarts en hij heeft een antibioticakuur voor me klaargelegd.
En daar ben ik dus nu aan begonnen.
Echt pijn doet het gelukkig niet. Het is wel wat vervelend.
Verplicht rustig aan dus.
Ik haalde alles erbij. Probiotica en multivitamines.
Nu dus even verplicht rustig aan doen…
