Een tijdje terug kregen we een krantje in de bus van een fysiotherapiepraktijk in de buurt. Ze bestonden 35 jaar en ze wilden een aantal wensen vervullen. Ik stuurde een email en vergat het verder.
Tot ik vorige week een emailtje kreeg…. Mijn wens zal, samen met nog een aantal andere wensen, vervuld worden. Wow!
Ik was er helemaal beduusd van. Ik schrok er ook van én vind het heel spannend.
Mijn wens luidde:
In 2020 hoop ik (eindelijk!) de zo gewenste halve marathon te lopen. Net voor mijn 40e verjaardag op 15/10 mijn plan in 2017 strandde en daarna was er in ons gezin een heftige situatie na de zelfmoordpoging van mijn man. Ik schreef daar een boek over: gezin in de wachtkamer) in het vervolg daarop, dat ik eigenlijk niet zou schrijven, wil ik de weg uit de wachtkamer beschrijven. Met daarmee de halve als ultiem doel. Daar zou ik graag begeleiding bij willen.
Weer hardlopen wil ik al een hele tijd. Net als afvallen. Maar het lukt me niet, ik krijg het niet voor elkaar. Elke keer is er wel weer ‘iets’ waardoor ik niet ga, het niet lukt, mijn focus op andere dingen ligt. Nu hoop ik dat het gaat lukken met deze begeleiding.
Ik hoop dat het me fysiek ook gaat lukken. Mijn bekken / heupen en vooral onderrug behoeven nog eens aandacht omdat ik daar last van heb. Gelukkig heb ik een fysiotherapeut die ik vertrouw (ondanks dat de behandeling soms ontzettend zeer doet!) en waar ik zeker ook naartoe zal blijven gaan. Ik schreef over hem in mijn boek. #mijnfysiotherapeutiseentopper.
Afgelopen vrijdag had ik de eerste afspraak. Het was een fijn gesprek, ik kreeg oefeningen mee en een schema voor 3 weken. “Als je weer komt heb je gewoon al zes keer hardgelopen hoor!” zei hij.
Diezelfde avond deed ik de oefeningen én had ik de volgende ochtend “overal pijn.” Tsja, dat lijf dat moet aan de slag tenslotte.
Nu moet het ervan komen. Binnenkort mijn eerste “hardloop” sessie na al die maanden. We gaan het zien….
