| Alleen |  |
‘Ik blijf alleen over.’
Dat was de gedachte die door mijn hoofd ging.
‘Later zit ik daar in mijn bejaardenflatje: alleen. Niemand die bij mij op bezoek komt. Ouders overleden, Schoonmoeder dood, Schoonzus en zwager ook begraven, en mijn allerliefste lief is ook niet meer bij me. Broers en zussen heb ik niet, Neefjes en nichtjes ook niet (schoonzus en zwager zijn kinderloos) Hier stopt het. Einde van mijn familie. En einde van de familie van hubbie.
Streep.
Niemand meer.’
‘Wie komt er nog bij me op bezoek? Slijt ik mijn dagen alleen? Wie is er bij me als ik sterf? Een jong zustertje wat heel erg haar best doet? of ben ik alleen? en ben ik diegene die dagenlang dood in huis ligt? kom ik op mijn ouwe-dooie-dag toch nog eens in de krant!
En deze gedachte komt natuurlijk niet op een gezellige, zonnige zondagmiddag. Nee, deze komt na een geweldig feest, midden in de nacht. Als we nog na liggen te kletsen in bed over de fijne avond.
Ineens was ‘ie er: “ik blijf alleen over” het duurde lang voor de huilbui over is. De nacht was donker.
Maar wie zégt dat ik alleen over blijf? Wie zégt dat wij geen kindje zullen krijgen?
Wie zégt dat? je weet het nooit.
Maar toch komt nog regelmatig dat stemmetje naar boven: alleen. We gaan het zien.
…wat de toekomst brengen moge….
Eerder verschenen op medischemallemolen.nl
Ik denk eigenlijk nooit zover weg. Dat doe ik niet en wil ik ook niet. Ik ben niet zo’n mens van stel dat….of wat als….
Ik zie het allemaal wel. We kunnen allemaal alleen eindigen als je het logisch bekijkt. Ik kan ook alleen sterven…niemand erbij…helemaal alleen. Maar ik snap je gevoel wel hoor. Duurt maar even is volgende dag weer weg toch? of niet?
Nou als ik dat lees krijg ik al de kriebels dus ik kan me voorstellen dat die gedachte je van streek maken!
XxX
Kan me voorstellen dat dat een heel beangstigende gedachte is, alleen over te blijven. Hopelijk lukt het je om om te gaan met die angst.
Mijn zusje vroeg ooit eens aan mij: “waarom wil je geen kinderen?” Ze kon mijn standpunt niet begrijpen. Haar onvermogen uitte ze door te zeggen: “maar dan blijf je later in het bejaardenhuis alleen over! Dan komt er niemand voor je langs.” Nou boeit me dat echt niet. Dan krijg ik daar heus wel weer mensen om me heen waar ik om kan geven. Als je nu naar een willekeurig bejaardenhuis gaat en mensen vraagt of hun kinderen regelmatig langs komen, denk ik dat ik veel sippe gezichten te zien krijg, denk je niet?
Als je liefde kan geven en nemen van en aan de mensen en dieren om je heen, kan je gelukkig zijn. Waarom zou dat over gaan als je ouder bent?