Tijdens mij studie gaf ik een tijd zeilles. Erg leuk om te doen, erg intensief met kinderen en volwassenen. ’s Avonds gingen de cursisten weer naar huis en aten we vaak met de instructeurs. En daarna kon je nog gaan zeilen, of kletste wat op de steiger. Je kon als instructeur wel blijven slapen, maar ik deed dat nooit.
En daar waar pubers en (jong)volwassenen bij elkaar in de buurt zijn ontstaan relaties. Voor even, of voor lang. Met steeds dezelfde, of met steeds een ander. En er werd druk gespeculeerd. Ik was wat dat betreft altijd ‘Jan achteran’ want ik kwam er altijd pas laat achter als twee mensen ‘wat’ hadden. Of juist niet meer. Sommige relaties duurden lang en overleefden de winter, maar soms duurde het ook maar een seizoen. Ik heb vaag iets gescharreld met een collega instructeur, en ik ben zelfs met een cursist aan de haal gegaan. Dat was leuk en gezellig, maar we gingen ieder ons eigen weg.
En ik trouwde uiteindelijk met iemand die niet kon zeilen.
Er zijn ook zeilschool-kinderen inmiddels. En er zijn er ook nog onderweg.
Dat vind ik weer het leuke van Facebook. Zo kom je weer oude vrienden en bekenden tegen.
En verbaas ik me soms over wie – nu – met – wie is. Maar die was toen toch met een ander?
Grappig en leuk om te zien!
Foto gemaakt op 26 augustus 2006, tijdens onze Flottielje – tocht bij Lefkas
