Buuf

Onze overbuurvrouw is al aardig op leeftijd, wel rond de 80 denk ik.
Ze woonde er al toen wij het huis kochten, en zo af en toe was er wat contact.
Haar man hebben we nooit gekend, en ze heeft geen kinderen.
Wel komt er af en toe visite (familie?) en dan vooral rond kerst.
Kerstkaartje, praatje, ze was op onze huwelijksreceptie.

Tot vorig jaar reed ze nog auto. Best spannend, want ze reed erg voorzichtig / langzaam, en ook gerust 50 waar je 80 mag.
Maarja, je gaat zo’n dametje niet vertellend dat ze niet meer mag rijden.
Dus hielden we ons hart maar vast. (en keken goed uit als we haar tegen kwamen, ze kwam met een bloedgang tussen een wegversmalling door als jij eraan kwam!)

Buurvrouw viel erg veel af.. Tafeltje-dekje kwam vorig jaar steeds eten brengen, maar ze was er niet altijd, of deed de deur niet open.
Als ze toch open deed kwam er een ’toneelstuk’ op de bel duwen, vragend kijken, nog eens bellen,… Er noemden dat toneelstuk omdat het er elke keer hetzelfde uit zag.

Al jaren komt op woensdagmiddag haar ‘hulpje’ die schoon komt maken. Daar doet ze de deur wel voor open. Maar het gebeurde een aantal keer dat ze de deur niet open deed. Thuiszorg in de stress, soms belden ze hier aan, sleutel bij de buren opgehaald. Elke keer kwam het goed.
Een keer was ze er echt niet, bleek ze naar André Rieu te zijn. Jonge vakantiekracht van de thuiszorg in de stress, hier in huis, bellen, alles kwam goed.
Ja, weet jij veel, ze is ook wel eens met stofzuiger en al van de trap gelazerd!

Buurvrouw is in de war. Tijdens de kraamvisite voor Emma was er geen touw aan haar verhalen vast te knopen.
Steeds vaker doet ze de deur niet open, en steeds vaker komt er thuiszorg of hulp.
Erg verdrietig en zielig allemaal.
En wij ‘zien’ het gebeuren vanaf de overkant.
Gelukkig laat ze de auto inmiddels staan.

Wel kwam ik haar al eens tegen midden in het dorp. En wat doe je dan? Aanspreken? In de gaten houden? Volgen? Ik was met Emma en Benco dus had mijn handen al vol. Wél heb ik in de gaten gehouden of ze thuis kwam, en als snel werd ze thuisgebracht door een dorpsgenoot. Ik vond het een lastig besluit, want wanneer bemoei je je met zaken die je niks aangaan?

Het is zo druk bij haar in huis soms. ’s Morgens thuiszorg. Even later burenhulp (elke ochtend iemand op de fiets) Tussen de middag tafeltje – dekje en thuiszorg, en op woensdag haar ‘hulpje’ zoals ze haar noemt.
’s Middags nog eens burenhulp en ’s avonds nog een keer thuiszorg. En steeds andere mensen. Ik zou er zelf ook van in de war raken, zoveel verschillende mensen voor je neus. Want er zijn ook nog 2 buurvrouwen die voor haar zorgen en minimaal 1x per dag op de stoep staan. Of die dames ervoor gevraagd zijn, of ze zich hebben opgeworpen? Ik heb geen idee. Volgens mij komt er nauwelijks familie. Is er niemand die voor ‘de ouwe tante’ wil zorgen?

Buurvrouw heeft ook iets met de gordijnen. Gordijntjes open, rolgordijn naar beneden. Stukje omhoog. Gordijnen weer een stukje dichter. En de plooien gelijk.
Er waren (zijn?) nog meer bijzondere dingen. Afval uit je tuin in de put duwen, plastic plantenpotjes tussen het oud papier van de buurvrouw stoppen, elke dag de auto afzemen, de hele dag binnen zitten en om 5 uur nog eens in de voortuin gaan zitten. Maar dat zijn geen dingen die je alleen doet als je in de war bent.

Overbuuf is erg gek met dieren. Een tijd geleden voerde ze elke dag de vogels. Geen kleine vogeltjes, maar kraaien. Erg irritant. Gelukkig is ze daar nu mee op gehouden. Nu voert ze de katten. Er is ook een kat die bij haar binnen in huis komt. Tig keer per dag doet ze de deur open en roept ze die kat. Volgens mij is ‘ie niet van haar. Want ze schijnt de baasjes van de kat te bellen dat die slecht voor ‘m zorgen.

Als ze met haar breekbare lijfje naar buiten komt hou ik haar ‘stiekem’ een beetje in de gaten. Valt ze niet, komt ze weer terug, krijgt ze de deur weer open.
Een tijd terug stond er een thuiszorgmedewerker voor de deur, en toen kreeg de buuf de deur niet open. Vroeg de mevrouw van de thuiszorg om de sleutel, kreeg ze een schaar… uiteindelijk kwam het goed!

Soms doen we er een beetje lacherig om. Toen het zo sneeuwde stond er een peddel bij haar in de voortuin. Naast de bezem en de sneeuwschep. Maar ook hielden we ons hart vast, want wat als ze valt?

Ik hou haar een beetje in de gaten als ze naar buiten komt. Maar wat als ze niet meer terug komt? Of als ze valt? Wie moet je bellen? Waar moet je naartoe? Politie? Ambulance? 112?
Ik heb het vermoeden dat ze niet zo heel lang meer zelfstandig thuis zal wonen. Ook vraag ik me af of het uberhaupt nog verantwoord is.
Er schijnen regelmatig gesprekken te zijn, maar of er ala minute een plekje voor haar is in een verzorgingshuis? Of moet het dan eerst ‘fout’ gaan?