“Ik durf niet” Was wat ik kort voor we weg moesten naar mijn maatje appte. “Welja joh” was het antwoord. En zo stapten we in de auto op weg naar Amsterdam. Het plan was best goed. Afgezet worden aan de andere kant van het IJ, overvaren, kleding inleveren, startvak, klaar. Dat klonk makkelijker dan het was, want hier en daar waren er wat wegen afgesloten, zei de TomTom iets anders of mochten we niet verder. Ergens uitgestapt, stukje gelopen, op de boot gesprongen en toen waren we bij het Centraal Station. Even zoeken, kleding inleveren (precíes op tijd), langs een dixie en daarna naar het startvak. Precies 4 minuten voor de start stonden we in het startvak. Nét op tijd, de adrenaline gierde in ieder geval alvast door mijn lijf.
1 – 3 km
De IJtunnel. Die kenmerkte de eerste kilometers. “Wat een ding joh!”Heb ik nog gezegd. Eigenlijk nooit geweten dat die tunnel zo lang is. Nou ben ik er echt niet zo heel vaak doorheen gegaan, maar hij was in ieder geval langer dan ik dacht. Het was er knap warm binnen, en de trommelaars vooraan maakten een hoop kabaal. Wat in het begin nog echt klonk als muziek, verderop was het vooral een soort gedreun wat je hoorde. Een beetje angstaanjagend wel. Het was best een steil eind omhoog… En na een vlak stukje weer verder omhoog….
4 – 6 km
“Ik ga het niet halen” Riep ik hier ergens. Maar doorlopen dus. Zijn we al bij 5? (volgens mij) Tussen 5 en 6 km was een waterpost. Lekker! Even drinken en even wandelen. Ik had inmiddels best wel last van mijn been gekregen.
6 – 10 km
Hier ergens bedacht ik me dat ik graag bij de 8km wilde zijn. Dan waren we op de helft, en gingen we aftellen. Dat stemde gunstig. Uiteindelijk kwamen we bij 8km, kort daarna werd er fruit uitgedeeld, ik liep nog een klein stukje alleen en na wat hard werken en pijn in mijn heup / been waren we bij 10 km.
Volgens mij liepen we op een mooi dijkje met aan beide kanten huizen. (alleen elke keer die dijkjes op, pffff…)
Hier liepen twee mensen “dat pijn erbij hoort. Denk ik??” En “pijn is een emotie” Nou, weer wat geleerd maar ze hadden ook best mee mogen lopen om dat te kunnen beoordelen….
10- 12 km
10 km! Onder een mooie boog door langs de A9. Waar verteld werd dat dit een lang saai stuk zou zijn vond ik dat best meevallen. Er stond een bandje dat “The Lion sleeps tonight” speelde. Daar hadden we het over en ik bedacht dat dat best een leuk lied was voor de Ursulaband.
Van tevoren had ik gedacht dat ik bij 12 wel overtuigd zou zijn dat ik het zou halen. Die overtuiging had ik nog niet.
12 – 14 km
We zijn er bijna maar nog niet helemaal. Ik zag een bord ‘Zaandam’ staan. Zo dacht ik. Ik ben in ieder geval van Amsterdam naar Zaandam gelopen. Op het dijkje waar we liepen kreeg ik 1 enorme kramp in mijn rechterbeen. Gelukkig bleef het bij een en kon ik door.
Bij 14 moest ik toch wel overtuigd zijn dat ik het zou halen? Dat was ik inmiddels een klein beetje. Nog 2 km.
14 – 16,09km
We gingen door een enorm druk staatje, mensen die op de weg stonden en een soort haag vormden. Ik vond het maar irritant eigenlijk. Maar dat aangemoedigd worden vond ik dan wel weer heel erg leuk!
Er was me beloofd dat het einde van het parcours bergafwaarts zou zijn. Maar of dat ook echt zo was?! In ieder geval moesten we nog 1 brug op. En toen, op een kilometer van de finish, was ik er eindelijk van overtuigd dat we het gingen halen.
Kort voor de finish zagen we Gijs en de kinderen, ik werd erheen ‘geduwd’ en daarna gauw weer door. Eindsprintje naar de finish. Yes! Gehaald! 
Na de Finish
Ik werd ‘opgevangen’ door René, en er was iemand van de organisatie die gelijk bij ons stond. Hij duwde twee sponzen in mijn nek en vroeg hoe het ging. Dat water in mijn nek was koud, maar ik heb nooit last gehad van een nat shirt. Dat was allemaal verdampt denk ik.
We kregen een medaille, en moesten nog wel een eindje lopen naar onze tassen. Dat was wel lekker, maar nét even te ver.
De tassenservice was super geregeld, er stond iemand bij die je hielp (Bij Cruijff lag alles op een enorme hoop en zoek het zelf maar uit)
Weer teruglopen op zoek naar onze fans en op weg naar het restaurant!
We hebben lekker pizza gegeten in Zaandam, van tevoren gereserveerd.
Ik voelde me alleen niet top, had erg veel last van mijn darmen. Wist dat ik wat moest eten en heb dat ook gedaan, maar had eigenlijk nergens trek in.
Het toetje sloegen we daarom ook over en gingen naar huis.
Daar werd de buikpijn uiteindelijk minder, heb ik lekker gedoucht en ben in bed gekropen. Nog even een colaatje gedronken en na Heel Holland Bakt lekker slapen!
Wow! Ik heb gewoon 16,09 km hardgelopen. Het was een zware strijd met best veel pijn in mijn been.
Wat een eind! Langzamer als dat ik gehoopt had, maar met pijn dus.
Nu eerst herstellen, en dan kijken hoe en of ik verder ga.
Ik heb inmiddels uitgezocht dat het startbewijs van de halve ook omgezet kan worden naar 8 km. Afhankelijk van hoe het gaat en hoe ik me voel loop ik dus de halve of 8 km op mijn verjaardag. En die halve die komt dan nog wel eens.
Want met zoveel pijn lopen is echt geen feestje. En bovendien slecht voor mijn lijf…
