De kogel is door de kerk, het ei is gelegd, het besluit is genomen. Zoiets.
Geen halve marathon voor mij op mijn verjaardag, maar ‘slechts’ een loopje van 8km.
Afgelopen zaterdag nam ik een lastige maar verstandige beslissing.
Vrijdag was ik bij de fysiotherapeut en hij vertelde me al dat ik maar moest kijken hoe de training dit weekend zou gaan.
De behandeling was pijnlijk, maar mijn heup en been voelde een stuk soepeler hierna.
Er stond 15 km op mijn schema, maar ik begon mijn rondje zo dat ik ook na 9 af kon haken.
Bij de eerste stap voelde ik mijn been, maar ik leek het eruit te lopen tot een km of 4. Daar begon ik mijn rechterbeen te voelen, en dat werd de kilometers daarna alleen maar erger.
Onderhand dacht ik uiteraard na, maar liep ook echt wel lekker.
Ik liep rustig in mijn ritme, en werd ingehaald door Gijs op de fiets die een stukje meefietste, even naar de winkel reed en daarna het laatste stukje weer meefietste. Op zich vond ik het wel bijzonder dat ik toch in een soort trance was waarin ik gestoord werd. Ik dacht altijd dat ik dat niet had.
Ik liep iets verder dan 8km, mijn pace nog iets naar beneden, en ging daarna wandelen.
Dit moest ik niet willen. Teveel kramp / pijn in mijn been en heup. Ik kan me nog voorstellen dat ik door zou lopen tot de 10k. Maar 21? Dat zou geen feestje worden.
Een tijd terug zei mijn fysiotherapeut al eens dat ik wel eerlijk moest zijn naar mezelf. En die heb ik in mijn oren geknoopt. Geen idee waarom die opmerking me zo raakte, maar ik schrok er wel een beetje van dat hij dat zo zei. Het is doorgedrongen, dankje!
Ik had een uurtje de tijd, dus heb een uur lopen piekeren hoe ik dat nu aan mijn maatje ging vertellen.
En zo appte ik dat de halve niet haalbaar was. Dat dat teveel pijn zou opleveren.
En ik kreeg echt een heel tof appje terug. “We zoeken er wel een in het voorjaar”
Yeah. We gaan nog. (Dank dat je dit avontuur nogsteeds met me aan wilt 😉 )
Ik denk dat het een verstandig besluit is. Maar ik voel me echt wel een beetje sip.
Teleurgesteld. Ik wilde dit graag. Ruim een jaar mee bezig geweest en voor getraind.
Gelukkig kan ik mijn startbewijs nog omzetten naar 8km. Dan loop ik met #saskiaruns151017 mijn 12e medaille van 2017 toch op mijn verjaardag.
Nou, en als we dan op mijn verjaardag ’s morgens 8K lopen en met een uurtje weer terug zijn in het Olympisch Stadion kan ik net zo goed ’s middags mijn verjaardag vieren.
En dat ga ik dus ook doen. (met mogelijk TV Noord – Holland of AT5 aan.)
Die halve marathon komt. Ooit. Maar eerst weer pijnvrij worden. Want ik heb er elke dag last van.
En die halve loop ik dan als ik er echt klaar voor ben. Niet halfbakken. #justkeeprunning
(en toch voel ik me sip!)
