Al eerder was ik gevraagd of ik meeging “naar het klooster” met de diaken en met een aantal andere vrijwilligers die in de kerk werken. Het leek me wel mooi en bijzonder, maar ook eng en spannend. Maar uiteindelijk zei ik ja. En zo kwam het dat ik afgelopen maandag afreisde naar Megen, waar de Clarissen wonen en werken. (en bidden)
Wij zijn een gemeenschap van vrouwen van alle leeftijden, uit verschillende streken van ons land en daarbuiten, die verlangen volgens het Evangelie te leven. We willen Christus navolgen in verbondenheid met elkaar en allen die bij ons komen, naar het voorbeeld van Clara van Assisi.
Van tevoren hadden we informatie gekregen over wanneer de gebeddiensten zijn en de rest van het dagprogramma. De Clarissen leven in stilte. En eten in stilte.
Ik vond het erg spannend, zeker na alles wat er in ons leven gebeurd is. Maar het leek me ook fijn, even de rust en de tijd voor mezelf. Ik sprak met mezelf af dat ik het zou proberen. En dat ik altijd in de auto kon stappen om naar huis te gaan.
“Als onze Lieve Heer niet had gewild dat we zouden huilen had Hij ons geen tranen gegeven.”
Na de aankomst in het klooster, en de kennismaking met de andere vrouwen van onze groep, kregen we een rondleiding van de gastenzuster, Zuster Johanna. Ook kregen we een kamer toegewezen. (en eigenlijk wilde ik naar huis…..)
Om 17.45 was de eerste gebedsdienst die we bijwoonden. Het was bijzonder en mooi om mee te maken. Er werd gezongen en een korte bijbellezing gelezen. De dienst duurde ongeveer een half uur.
Hierna was het eten in de refter samen met de zusters. ’s avonds was er een broodmaaltijd. Als beleg was er keuze uit kaas en pindakaas. maar gelukkig werd er voor mij nog ergens een pot jam vandaan getoverd…
Voor het eten het Onze Vader bidden met alle zusters en daarna eten. De zusters eten in stilte. Een afgesproken stilte. Bijzonder om mee te maken, maar wel vreemd. Thuis ben je gewend om lekker te kletsen en de dag door te nemen.
Na het eten afwassen, ook in stilte. Hierna hadden we vrije tijd. Even mijn bed opmaken en wat schrijven. Om 20.30 was de dagsluiting. Dit vond ik een erg mooie dienst. Zo in de verlichte kerk met elkaar de dag afsluiten.
Bewaar ons, Heer, als wij waken;
bescherm ons, als wij slapen;
dan zullen wij waken met Christus
en rusten in vrede.
Hierna was er een activiteit met de groep. Van tevoren was gevraagd of we een lied mee wilden nemen wat je mooi vond en waarmee je wat over jezelf kon vertellen. Het kostte wat tijd voor ik een lied had. Maar uiteindelijk koos ik voor “hand op het hout” van Claudia de Breij. (mijn 2e keuze was deze. Dat was gegarandeerd janken geweest. Maar dat was het nu ook (en niet alleen bij mij!) dus uiteindelijk maakte het niks uit.)
Er was een grote verscheidenheid van liederen gekozen. Van een Ave Maria tot Any Dream Will do en van Bach tot Daniël Lohues. Er werden wat tranen geplengd, maar dat geeft niet. Het was een mooie en bijzondere manier om elkaar een klein beetje te leren kennen. Inmiddels was het al ver na elven en na nog wat even gepraat te hebben gingen we allemaal naar bed. Ik las nog wat en het werd een onrustige nacht. Ik las wat, sliep wat. De kamers waren nogal gehorig dus ik hoorde wat buren snurken, maar ook als iemand hoestte hoorde je dat.
