Na een onrustige nacht ging de wekker om kwart over 7, want om kwart voor 8 zouden we naar de morgenviering gaan. De Lezingendienst van 6.30 was me net even te vroeg (en die was facatultief, bij de morgendienst werden we verwacht)
Deze dienst duurde iets langer, er zaten best lange liederen in.
Wat buigt ge u neer mijn ziel, wat zijt ge ontrust in mij… (psalm 42)
Hierna was het tijd voor ontbijt. Je mocht komen en gaan wanneer je wilde. Wel ontbijten in stilte. Brood met kaas of pindakaas met (kruiden) thee of koffie. Gelukkig kreeg ik een pot jam aangereikt van iemand…. (want ik lust geen kaas én geen pindakaas)
Na het eten je eigen bord en bestek afwassen. Hierna was het vrije tijd tot de volgende dienst om 12 uur.
Ik kwam mezelf behoorlijk tegen. Eigenlijk was dit net even teveel voor dit moment van mijn leven. Het was er prachtig, iedereen even aardig en vriendelijk. Maar het viel me zwaar.
Ik heb lekker gewandeld langs de Maas. Het was er prachtig! Maar die tranen die bleven maar. Ik wandelde zo’n 4 kilometer tot ik weer terug was bij het klooster. Veel nadenken, voors en tegens tegenover elkaar zetten.
Nog even een kort rondje door het klooster, een kopje thee, en nog wat praten met de anderen.
En uiteindelijk besloot ik naar huis te gaan.
Met het risico dat ik spijt zou krijgen, dat ik me thuis nog rotter zou voelen.
Dat ik zou blijven en de hele tijd zou blijven huilen.
en na nóg meer tranen besloot ik naar huis te gaan.
Het voelde eerst als falen, opgeven. Ik kan het niet. (maar: is dat erg dan?)
Ik ging er nog eens meer over nadenken. En dan kwamen ‘doen wat je nodig hebt’ en ‘goed voor jezelf zorgen’ ook voorbij. En dat was nou net een van mijn ‘opdrachten.’
Het was er prachtig, iedereen was even vriendelijk. Maar niet de plek waar ik wilde zijn. Op zich ook een goede conlusie.
En dus pakte ik mijn spullen, sprak nog even met de gastenzuster en na een omhelzing van haar vertrok ik naar huis.
Onderweg nog even lunchen en daarna lekker naar man en kinderen!
Misschien ooit nog eens naar het klooster. Maar niet op dit moment in mijn leven. En hoe het komt?
Daar ga ik nog eens goed over nadenken!
Ik heb ervan genoten, ondanks dat ik eerder vertrok dan ik van tevoren gedacht had. Het was mooi, bijzonder. Een ervaring!
Onderweg naar huis zag ik verschillende regenbogen.
En God zei tegen Noach: “De regenboog is het teken van het verbond dat Ik heb gesloten met jullie en met alles wat op aarde leeft.”
Thuis aangekomen, en ook ’s avonds dacht ik nog regelmatig even aan het klooster, en wat ze nu aan het doen waren. Maar: thuis zijn is fijn! <3
