Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
‘Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back
Memories bring back you

Benco* <3

31 januari 2020 – 31 januari 2021

2020.

’t was niet mijn beste jaar, maar ook zeker niet het slechtste.
Eens wat herinneringen ophalen, want een jaar, da’s best lang.
Januari
Het begon niet best, met een flinke longontsteking waar ik zeker 6 weken ziek van was. En op de laatste dag van januari liet ik mijn vriend Benco inslapen.
Februari
Het verdriet om Benco was zó groot. Ik zag, hoorde en voelde hem overal.
Ik knapte op van de longontsteking en ging weer terug aan het werk.
Met de Ursulaband gaven we een heel gaaf carnavalsconcert en we vierden ons 12,5 jarig huwelijk
Maart
Op 5 maart vierden we op een hele gave manier de 65^e verjaardag van mijn moeder. Met z’n allen ontbijten, we maakten een sieraad, deden met ons allen een workshop paardencoaching en we gingen lekker uit eten.
Ik liep de 5km bij de 20 van Alphen en Ronald de Jong zette me op de foto voor zijn portretten van rouw serie.
En zo gingen we de coronaquarantaine in. Geen cliënten, geen Ursulaband. Geen koor en niet lesgeven. Het ging goed, thuis, het was voor iedereen leerzaam en we vermaakten ons prima. Mijn werkdagen werden aangepast omdat ook de dagopvang dicht is.
Boris werd geboren.
April
Nogsteeds in cornaquarantaine.
Met Pasen aten we via zoom met opa en oma, logeerden we beneden in de tent en gingen we op berenjacht.
Met Koningsdag was er… niks maar speelde ik het Wilhelmus buiten en was er een virtuele kleedjesmarkt.
Mei
Op 5 mei hingen we de vlag uit! Boris kwam bij ons wonen! Ik was nog lekker aan het hardlopen, Genoot van de komst van Boris. Maar ook maakte ik me zorgen over corona.
We knapten met hulp de tuin op en Emma in Lieke gingen weer een paar dagen naar school.
Aan het einde van de maand startten de zwemlessen weer!
Ik besloot weer te gaan studeren door en na alle (corona) gebeurtenissen
Juni
We fietsen veel, er kwamen weer cliënten naar de dagbesteding en we sloten de thuisschool met een pannenkoekenlunch.
De studie begeleider angst voor honden begon en daar werd ik zo gelukkig van!
Ik liep de virtuel run on insulin en ging met Boris naar de trainingen.
Juli
We gingen met Boris naar de spoed-dierenarts omdat hij gestoken was door een prikbeest.
Ik was druk met de voorbereidingen voor Lieke’s drive – trough feestje voor haar 5e verjaardag en dat vierden we op de 26^e.
Lieke en Emma gingen een keertje mee met opa naar de bloemenveiling.
Boris groeide en we genoten van onze nieuwe tuin. Emma zwom af voor Zwemvaardigheid 2.
Er was ook veel verdriet in huis.

Augustus
We gingen een aantal keer naar het buitenbad, ik deed een ritje op de elliptigo en we hebben gesuppt met Emma op de Vinkeveense plassen.
Met mijn moeder en de meiden ging ik een weekje naar Landal Rabbit Hill waar we allemaal ontzettend hebben genoten.
We deden wat vakantie – dingen maar vooral vanuit huis.
We maakten een mooie, nieuwe, start.
Emma en Lieke gingen weer naar school na de zomervakantie!
September
Emma werd 8 en we maakten coronaproof traktaties, vierden een high tea kinderfeestje met robots bouwen en brachten feestpakketjes rond.
Ik solliciteerde in de buurt en viel daarna om. Duurde even voor ik het besefte maar de dokter gaf er een stempel op. Burn-out.
Ik startte een RGM cursus in het dorp.
Emma deed haar Eerste Heilige Communie , ik las veel studieboeken en Lieke mocht met kleren aan zwemmen.
Oktober
Ik vierde mijn verjaardag niet zoals ik gewild had, met een groot pizzafeest maar ik werd verrast met een weekend Texel georganiseerd door Gijs. Ik heb daar echt intens van genoten.
Ik had voor het eerst de mol goed geraden, helaas keken we de finale niet zoals we dat andere jaren deden.
November
Ik ging weer langzaam opbouwen met werken, rondde mijn studie begeleider angst voor honden af.
De school ging een week dicht.
Lieke ging naar de schoolarts en met Emma maakten we een mooie sinterklaassurprise.
December
We vierden een gezellig sinterklaasfeest.
Ik viel waardoor ik gekneusde ribben opliep.
Met Boris werd ik toegelaten tot de opleiding Dog Assisted Interventions.
Boris ging onder narcose, ik hielp in een heftige situatie in de straat, ontving mijn diploma en de scholen gingen weer dicht.
Kerstmis vierden we met z’n viertjes en de meiden en ik sliepen beneden. We hebben met z’n vieren gekookt en lekker rustig aan gedaan.
Gijs en ik moesten een moeilijk besluit nemen
Oud en nieuw vieren we lekker thuis op de bank.

Het was een jaar met ups-and-downs.
Met afscheid en nieuwe start.
Met Benco en Boris.
Met elkaar en zonder elkaar.
Met heel veel “missen”
Op naar een nieuw jaar

Met een nieuwe studie
Het opbouwen van op stap met de hond
Mooie momenten met ons gezin
Ik hoop op een leuke zomervakantie in Friesland
Weer wat kilometers hardlopen en kilo’s achterlaten
Met hulp en wachtkamers waar nodig!

Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
‘Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you

Gijs heeft (noodgedwongen) een nieuwe baan.
Vanwege de corona maatregelen werkt hij 2 dagen thuis, maar de andere dagen op locatie. Vaak op kantoor, maar soms ook eens ergens anders.
En zeker dan is het fijn om er netjes uit te zien.
Van Hemd voor Hem mocht hij een overhemd kiezen. Hij was helemaal blij, want deze overhemden zitten heel lekker. Vanwege de zomerse temperaturen koos hij er eentje met een schelpendesign en korte mouwen.

En: ze staan ook leuk!
(nog een voordeeltje: ze zijn strijkvriendelijk!)

Op 5 mei kwam Boris bij ons wonen <3

Ergens in 2009 heb ik bedacht dat ik graag een webshop wilde beginnen. Niet heel erg ervaren startte ik ermee. Verschillende programma’s geprobeerd, assortiment bepaald en uitgezocht en daar ging ik.
Al snel ging ik ook naar verschillende evenementen. De Erkemeder Hondendag, een dierendagbraderie in Arnhem of de Alphense Jaarmarkt. Allemaal avonturen op zich. Overal met ander publiek, andere vraag en aanbod. Dagenlang was ik bezig met bedenken wat ik mee wilde nemen (altijd teveel!) en met inpakken. En de dagen na het evenement weer alles opruimen.
We zijn echt wel op leuke plekken geweest. De Erkemederhondendag was echt wel heel leuk, op een leuke plek en veel te zien. Ook heb ik op twee plekken een hondenplons georganiseerd in een zwembad. Dat was echt heel leuk maar ook ontzettend veel werk. Het eerste jaar was het zúlk slecht weer. En toen de honden kwamen zwemmen was het droog én druk. Mensen kwamen van heinde en verre (zelfs uit Breda!) om te komen plonsen. Voor de eerste 100 mensen had ik altijd een goodiebag. Dan hadden we een uitdragerij in huis de weken ervoor. Mijn man vond dat niet altijd leuk….
Rijendik stonden mensen voor de kassa en het was er op bepaalde momenten drukker dan op een gewone zomerse dag.
Ook organiseerde ik een aantal keer de geleidehondenplons. In de ochtend mochten maximaal 25 mensen met hun hulp – of blindegeleidehond komen zwemmen. Dan was er voldoende begeleiding en was het rustiger voor hen om te zwemmen. ’s Middags was het altijd een drukte van jewelste met veel geblaf.
Ik vond het heel mooi om te zien hoeveel vertrouwen men in de hulphonden had. Bijzonder!
Na de vijfde hondenplons mocht ik ‘m niet meer organiseren vanwege haren in het zwembad.
Ook was ik zeer enthousiast (dat ben ik trouwens nog!) over Safestix. Ik had er veel in huis, en heb nog een gooi gedaan naar het importeurschap. Dat lukte niet, en al heel snel werd de tent verkocht aan Kong. En bestond Safestix niet meer. Maar ik blijf er enthousiast over!
Mijn webshop sloot ik om een aantal redenen. Er is hier geen postkantoor in het dorp, dus voor elk pakketje moest ik met de auto op pad. En zo kon ik niet op tegen ‘vandaag besteld morgen in huis lage prijzen’.
Er is zoveel te vertellen, stepworkshops organiseren in samenwerking met HondInzicht, TVwest die opnames kwam maken, voorop de Telegraaf met de geleidehondenplons en niet in het plaatselijke krantje, met je kleren aan door een zwembad wandelen, overal logeren, avonturen beleven met Benco.
Het was een mooie tijd!

Ik draag graag “hysterische sokken”. Wel twee die officieel bij elkaar horen, maar wel met kleurtjes, beestjes, figuurtjes, ‘dingetjes’ erop.
Gijs draagt vanalles wat. Niet van die vele kleurtjes als ik, maar een “dingetje” erop mag wel.
Met onze vrienden gaat het wel eens over sokken. Omdat ik ze saai vind Een van onze vrienden zegt dat hij allemaal allemaal zwarte sokken heeft. Dat is makkelijk, want dan hou je er nooit eentje van over.
(wij hebben hier een mand vol wees-sokken…)

Toen ik van Hemd voor Hem sokken mocht kiezen dacht ik dus gelijk aan hem. Zwarte sokken en wat minder saaie zwarte sokken erbij.
Maarja. Coronaquarantaine. Dus zien we elkaar voorlopig niet.
Ik had ook iets kunnen doen met opsturen enzo, maar dat vond ik nét even teveel gedoe. (Sorry Godfried, ik maak het goed 😉 )
Dus kreeg Gijs toch de Hemd voor Hem sokken.
Ik koos uni-zwarte en gestipte.
Gijs is er erg blij mee. Ze zitten goed en netjes en zakken niet af.
Hij vind het wel een beetje chique sokken. 🙂

Al echt héél lang geleden had ik contact met het bedrijf Likewoof. Ik kreeg een kortingscode voor mijn lezers en mocht zelf ook iets met korting bestellen. Al kijkend in mijn berichten inbox zie ik dat dat in december was, rond Sinterklaas.
Ik bestelde een hoodie met een labrador en de naam Benco en was er erg blij mee.
En nu heeft deze trui ineens een bijzondere waarde.
Want Benco is er niet meer. En de trui nog wel. Dus draag ik ‘m graag. En vaak. Misschien wel een beetje te vaak.

Ik ben er erg blij mee. Hij zit lekker, is niet te dun niet te dik en ook na tig keer wassen blijft de print mooi!

Wil je ook iets bestellen? Als je de code ILOVEBENCO gebruikt krijg je 20% korting op je eerste bestelling!

Allemaal naar likewoof.com. dus!

(ik ga binnenkort ook nog iets bestellen. Maar daarover later meer.)

Het was hier een hele tijd stil rond Boekenbingo. Ik was voortvarend vertrokken en heb best een aantal boeken al gelezen, en Emma ook.
En toen kreeg ik longontsteking, las ik een paar boeken die ik (echt) niet leuk vond en daarna moesten we afscheid nemen van Benco.
Het lezen is er hier nogal bij ingeschoten.
En toen kwam de klad erin en de coronacrisis.
We kunnen wel stellen dat het niet zo lekker gaat met de Boekenbingo.

Er ligt hier nu nog één (ongelezen) boekenbingoboek in huis. Die gaan we zeker nog lezen nu de bibliotheken dicht zijn. En ik lees Emma voor uit “Homme en het Noodgeval” die hebben we zelf gekocht.

Toch hebben we beiden al best wat gelezen. Ikzelf 22/60 en Emma 14/40
Of we bingo gaan halen? Geen idee.
Tussendoor lees ik ook wel andere boeken. Grote mensen boeken of studieboeken.
Het mooiste boek dat ik tot nu toe las was Tikker van Brenda Heijnis.
Dit boek vond ik echt ingewikkeld en ook niet leuk. Heel ver buiten mijn interesse.
Lieke heeft vooral gelachen om Maar eerst ving ik een monster.
Emma vond Bob Popcorn het leukste.
Eigenlijk waren er al veel leuke boeken.
Hopelijk gaat de bibliotheek snel weer open en kunnen we weer nieuwe boeken halen!

30 januari 2020

Allerliefste Benco,

Toen je bij ons kwam was je nog zo klein. Jij hebt mij uitgekozen met je ondeugende bekkie, je  vrolijke oogjes. Je zat aan mijn veters te trekken. Je was de drukste van het nest, maar was ook de eerste die bij me lag te slapen.
Ik heb wat op je gemopperd. Als je weer iets kapot geknaagd had. Als je er wéér met een schoen of sok vandoor ging. Als je bananen in je oren had en niet meer bij me terug kwam.

Mijn steun en toeverlaat werd je. In de moeilijke tijd vorig jaar hebben we wat wandelingen gemaakt. Wandelingen waarin ik soms dacht dat ik urenlang zou willen lopen.
Mooie avonturen hebben we samen beleefd. Samen wandelen naar de Herenhof en daar samen een harinkje eten. En dan weer terug wandelen. We hebben shows samen gelopen. Jachttraining gedaan.
We hebben half Denemarken doorkruist met jou in de doggyride. Er was zelfs een mevrouw die met ons op de foto wilde.
Of die mevrouw op de braderie die we bijna van je áf moesten trekken. Omdat wij probeerden jou op te voeden en zij alleen maar wilde knuffelen.
Schoenen heb je kapot geknaagd. Je kussen. Knuffels. Dingen die de kinderen lieten slingeren.

Je vrolijke ondeugende ogen, je kwispelende staart en je (soms ook wel irritante) piepjes. “Gnorken” buiten op de stoep of ‘s morgens bij je eerste aai.
Liepen we rustig te wandelen, gooide jij je ineens op je rug om te gaan liggen rollen. Ondeugende draak!

We zijn samen naar jachttraining geweest. Naar puppytraining en de jonge honden training.
Toen oudste geboren was heb je me een week niet aangekeken.
Kilometers hebben we samen gelopen. Jij naast de kinderwagen. En soms als er iemand te dichtbij kwam ging je er tussen staan.
Als je vond dat ik te dichtbij een van mijn vrienden ging lopen kroop je ertussen.

Vriendje wat kan je snurken! We kunnen je soms boven horen!
Zo schattig als je droomt. Kwispelen in je slaap. Grommen en “praten” in je slaap.

Dinsdag hebben we gehoord dat het mis is. Je hebt een grote tumor in je buik. Technisch gezien kunnen we je laten opereren. Maar of alles dan weg is? En hoe kom je uit die operatie? Kom je überhaupt uit die operatie?
Meer dan 10 jaar ben je mijn vriendje geweest.
Oudste vroeg  wanneer je jarig bent. “Op 3 mei” antwoordde ik. “Maar Benco gaat geen 11 jaar worden.”
“Mama? Ik denk soms aan het leven zonder Benco.” Krak, daar ging mijn hart. En “als we geluk hebben kunnen we van mijn geld een nieuwe hond kopen”

Moeilijke beslissingen. Morgen moet ik je laten gaan. We gaan ’s morgens nog naar het strand. Woensdag heb je op de dijk nog achter je balletje aan lopen rennen. Zo dubbel want thuis slaap je alleen maar.  Ik wil nog lange wandelingen met je maken. Dat je mijn tranen weglikt als ik huil. Dat je op of aan mijn voeten komt liggen. Je starende ogen als je NU naar buiten wilt. Je reactie op “ga je mee?” Het leukste was als je dacht dat je niet mee mocht en je in de bench ging zitten. En dat je dan tóch mee mocht.

Maar ik moet ook eerlijk zijn. Je hebt een goed leven gehad. Ik wil niet dat je lijdt. En die lange wandelingen kunnen eigenlijk niet (meer) Je hebt ongemak van de tumor.

Toen kinderen krijgen niet vanzelf ging heb je uren bij me gelegen. Na de puncties was je zo lief voor me. Toen ik zwanger was van jongste moest ik goed opletten als we andere honden tegenkwamen omdat je zo beschermend was.

Kort nadat het met Gijs “aka de baas” gebeurde heb je heel wat uren bij me gelegen. Mijn tranen weggelikt. Met me meegewandeld. Me aan het lachen gemaakt. Je was de afleiding in moeilijke en zware gesprekken met hulpverleners.

Ik wil niet geloven dat het vanavond je laatste avond bij ons is. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik kan alleen maar huilen. Het doet zo’n pijn je te moeten missen.
Ik kocht lekkere hapjes voor je. Een haring, konijnenoren en ik kookte kip en een ei voor je.
Vanaf dinsdag slaap ik beneden bij je, en oudste sliep daar gisteren ook. Het is fijn zo dicht bij je te zijn. Maar ook moeilijk. Eigenlijk wil ik alleen maar tegen je aan liggen en door je vacht kroelen. Maar je bent niet zo’n knuffelhond.

Buiten loop je nog naast me te dansen. Je komt soms nog met een balletje aanlopen en dan spelen we nog even. Maar je bent niet meer de ondeugende Benco die je was. Jongste zit iets te eten op de bank en je komt nieteens bij haar schooien. Soms neem je de koekjes niet aan. Je hebt moeite met gaan liggen en zitten.
Je spring niet meer op de bank als je iets denkt te zien of horen.
Je bent ziek.
Mijn hart breekt.

“Morgen krijg jij een spuitje
en dan wou ik maar één ding….
Lieve zieke Benco,
dat de tijd niet verder ging…”

(Frederieke, kinderen voor kinderen)

Deze column is ook verschenen op gezinindewachtkamer.nl