De kijkoperatie is voorbij.
Ruim een jaar ben ik er mee bezig geweest, en nu is het achter de rug.
Fysiek ben ik ook zo goed als hersteld. Ik heb nog wat last van het sneetje in mijn navel, en ook heb ik nog af en toe buikpijn.
Mentaal valt het me het echter behoorlijk tegen.
Alles is goed, er is niets gevonden.
Maar waarom ik dan niet zwanger wordt?
De vragen worden alleen maar groter. Onbegrepen onvruchtbaarheid dus.
3,5 jaar ben ik gestopt met de pil, geen enkele keer zwanger geweest.
Mijn menstruatie kwam wel eens wat later, maar geen positieve test gezien.
Omdat ik lichamelijk goed hersteld ben en eigenlijk weer alles doe lijkt het misschien of ik het alweer vergeten ben.
Mentaal ben ik echt een wrakje.
Ook de feestdagen hebben daar niet aan meegeholpen.
We hebben nagedacht over het afgelopen jaar, en ook over het komende jaar.
Sommigen zeggen “2011 wordt jullie jaar” Ja, dat hopen wij ook. Maar dat werd ook gezegd over 2008, 2009 en 2010.
Hoe zullen we in december 2011 terugkijken? Met een kindje in ons armen of in mijn buik? Of nog steeds met lege handen?
Het is fijn om te weten dat er niets met me aan de hand is.
Maar te weten dat er geen oorzaak te vinden is waardoor ik niet zwanger wordt vind ik eng.
Eerlijk gezegd ben ik de hoop ook een beetje verloren.
En ik ben bang, heel bang, dat we december 2011 terugkijken zonder kindje. Dat we weer een jaar verder zijn.
Een mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest. Da’s waar.
Maar de angst dat het misschien nooit gaat lukken is zó groot.
Mensen om me heen worden zwanger. Soms al van de tweede, in de tijd dat wij ‘gaan’ voor één. Superleuk voor hen, maar ik vind het moeilijk.
Moeilijk omdat wij ook zo graag willen. Er is geen rij, het gaat niet op de tel, maar we wachten al zo lang!
Er zijn zoveel vragen.
Soms denk ik wel eens dat ik in een slechte droom terecht gekomen ben. Dat het ons overkomt. Het komt maar zo weinig voor…. waarom wij?
Ook de kans op de 100.000 is ook niet groot, maar die hebben we óók niet!
Het wachten lijkt steeds moeilijker te worden.
Kindje….wanneer kom je nou?
Ik weet niet zo goed wat te schrijven, want alle cliche’s hebben jullie al tig keer gehoord natuurlijk. Ik vind het knap dat je het zo helder en mooi verwoord hebt. Heel veel sterkte!
Moeilijk om hier een passend antwoord op te geven …..helaas …ik heb dat óók niet !
Ik kan je wel suggesties geven… maar ik denk dat je daar al een LA vól van hebt …en dus heb je van mij daar ook geen behoefte aan…
Het enige dat ik je aan wil raden is …probeer het eens een beetje los te laten …Ja ik weet dat dat heel moeilijk is …maar ik geloof dat dát voor jou op dit ogenblik het verstandigste is …Ga door met je leven …met dingen die je leuk vind…zet het een poosje op het tweede plan ….
Heel veel sterkte Saskia …Ik weet onderhand wel hoe graag jullie dit willen …maar als je zo doorgaat als nu ga je er zelf onderdoor ….en dat wil je toch ook niet ?
Sterkte….Sophia
Je vriend zijn zaad is ook gecontroleerd dan neem ik aan? Pff mijn collega heeft hetzelfde meegemaakt en na drie of vier jaar hebben ze het losgelaten. En toen… werden ze zwanger. Soms kan de spanning ook meespelen. Maarja zoiets laat je niet zomaar los natuurlijk
XxX
Kan mij voorstellen dat je de moed dreigt te verliezen. Aan de andere kant is het natuurlijk hartstikke goed nieuws!
Niets staat het krijgen van een kindje in de weg !
Enneh.. ik moet Jasty gelijk geven. Ook ik heb van meerdere mensen (bevestigd door medici) het verhaal gehoord dat ze zwanger werden op het moment dat ze er minder mee bezig waren. Dat klinkt heel makkelijk.
Maar is natuurlijk hartstikke moeilijk als je iets zo graag wilt. Toch zou ik het proberen. Leuke dingen doen, genieten van elkaar en Benco, ontspannen en vooral jezelf weer even op de eerste plaats zetten. Hoe moeilijk dat ook is..
Hug, Lieke
Meis… Geef het niet op.
Ik weet wat je doormaakt en leef met je mee, maar bij ons heeft het ook bijna 4 jaar geduurd…
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, het kan nog!
Ik duim voor je!
Lieve Saskia en Gijs .. volhouden hoor en de moed niet verliezen. Dikke knuffel van mij
Gr. Elise
Misschien helpt het als je eens stopt met focussen op een kind, op deze manier vergeet je te leven en te genieten, je zegt het zelf; mentaal een wrak zijn. Een leven zonder kinderen kan prachtig zijn en daar weet ik alles van.
Net als wat een paar hier al aangeven probeer het los te laten. Ga andere dingen doen, denk niet aan de kinderwens, maar kijk vooruit. En misschien wordt je dan wel zwanger. Er zijn mensen die dat ook op deze manier zijn overkomen.
Dikke knuffel en veel sterkte ermee.
loslaten valt echt niet mee, al zou dat mischien wel een goed idee zijn.
ik weet er alles van dat dat niet lukt, ook al wil je het zo graag.
en er zijn heel veel momenten dat jullie genieten van elkaar en van het leven, maar af en toe kan je dat gewoon even niet zo zien.
maar houd wel in het oog dat je er zelf niet aan onderdoor gaat, een baaldag is niet zo erg hoor, dat mag best.
en ik geloof dat je zelf (en Gijs ook) best ziet dat het na die ene baaldag dan ook wel even weer goed is. zolang je dat nog kan, en ziet, gaat het wel goed.
meid, hoofd omhoog, borst naar voren, je mag er ook zijn.
en ondertussen denk ik aan jullie (voor zover je er wat aan hebt 😉 )
gr klaris
Teetje heftig stukje. Los laten lijkt me erg moeilijk en begrijp dat je de hoop een beetje bent verloren..
Echt heel veel sterkte en verlies de moed niet..