Oorspronkelijk was ik van plan om 10 km te lopen tijdens de Braassemloop in Roelofarendsveen. Helaas waren de omstandigheden er niet naar. Het weer was prachtig hoor, dat was het niet. Helaas ging het erg slecht met mijn opa. Hij is 85 jaar en al een tijd bedlegerig. Het ziet ernaar uit dat we (zeer) binnenkort afscheid van hem moeten nemen. Mijn energie ging de afgelopen dagen dus niet echt naar hardlopen of sporten, maar ik was veel bij hem.
De 10km zou te lang gaan duren, ik zag het ook niet zitten, zo ver. Ik wilde toch graag lopen, dus koos ik voor de 5km. En mijn PR, dat moest eraan. Voor Opa.
Eerst liep ik nog de Gezzinsloop met Emma. Het was geen voorspoedig rondje. Ze viel en moest hard (en lang..) huilen. Medaille dus dik verdiend!
Daarna was het (bijna) tijd voor mijn loopje. De zenuwen sloegen de laatste paar minuten voor de start nog even toe.
’s Morgens had mijn moeder de loop al omgedoopt tot ‘over-opa-loop’ ipv Braassemloop.
0-2 km
Na de start liep ik al snel als één van de achtersten. WTF! Riep iemand achter me ineens. Ik ben gewoon bijna de laatste. Mijn reactie was ‘dat ligt ook aan hoe groot de loop is’ De eerste 2 km bleef ik een beetje bij haar in de buurt lopen. Af en toe hadden we een kort gesprekje. Over auto’s die per sé NU moesten inhalen, of fietsers die bellend voorbij kwamen. Na een km of 2 ben ik doorgelopen en ben ik haar ‘kwijtgeraakt’
2-3 km
De lopers van de halve marathon kwamen erbij, we liepen langs de Braassem en er was genoeg te zien. Bijna op de helft zijn is fijn!
Ik wist hoe snel ik moest lopen voor een PR, maar was langzaam begonnen. Er stonden mensen langs de weg met een bekertje water. Eigenwijs als ik was wilde ik lopend drinken, wat me bijna een hoestbui opleverde.
Nu moest het wel gaan gebeuren. Ik kon mijn tempo wat opvoeren en ging wat mensen inhalen.
3-5 km
Ik liep lekker, ik kon steeds ietsjes sneller gaan. Op de laatste 1,5km dacht ik: nu moet het gebeuren. Lopen nu! En ik hield vol. Ik zag nog een bekende verkeersregelaar. Geen idee of zij me herkende, hardlopend en zo onder mijn petje.
De laatste bocht was er al snel (ik dacht dat we nog een straat verder moesten) En ik zag Gijs, Emma en Lieke al staan. Ik zwaaide.
Finish
En ineens was hij er alweer. De finish. Gelukkig kon ik nog sprinten het laatste stukje. En toen kwamen de tranen. Huilend over de finish. Een PR. Voor opa! Een medaille kreeg ik deze keer helaas niet. Wel een mooie bos paarse tulpen.